Het is zomer en veel mensen hebben vakantie. Overal hoor en zie je hetzelfde : lekker weg, de boel de boel laten, loslaten, afstand nemen, uitrusten, tot jezelf komen, opladen, jezelf verwennen, los van de dagelijkse gang van zaken, nieuwe plekken ontdekken, onthaasten.
Als je je ervaringen met seksueel geweld meedraagt in je rugzak dan is vakantie houden vaak niet zo simpel. Je ervaringen zitten ingebakken en dan is los laten een wijs woord maar een moeilijke taak.
Als schaamte onder je huid is gekropen lig je niet zo ontspannen op het strand. Jezelf een plezier doen valt niet mee.
Afwijken van de vaste dagelijkse routine kan ook paniek geven, je vaste netwerk is weg, ontmoetingsplekken zijn dicht, vertrouwde gezichten of stemmen zijn er even niet.
Zo is het hele leven eigenlijk werken aan het beter inpakken van je rugzak zodat hij te dragen is, kijken waar je stappen kan zetten om los te laten, jezelf iets goeds te gunnen. Kleine stappen op een levensreis.
Er zijn geen pasklare antwoorden voor en ieder zoekt haar en zijn eigen weg hierin.
Het gedicht Aan zee van Hein Stufkens geeft mij woorden die richting geven:

Even zonder één beweging
ligt een meeuw gewichtloos
op de wind.

Dus als ik nu eens in zee ging,
zou die mij dan wiegen
als een kind?

Heel je leven, alle dagen,
ben je al gedragen
en bemind.

De basis voor een diep ‘vakantie’gevoel ligt in het je werkelijk kunnen toestaan te vertrouwen op het feit dat je altijd al, vroeger, nu gedragen en bemind bent. Dat besef bij je houden, bewaken en bewaren is ook hard werken maar geeft je ook vrijheid.