Wat een passende titel dacht ik toen ik het boek zag Verwond en verbonden. Geloofsverhalen bij het herstel van trauma door Inge Boef.
Vroegkinderlijk trauma, seksueel geweld verwondt onmiskenbaar en daar moet aandacht zijn. Een wond moet verbonden worden en vaak heb je daar hulp bij nodig. Vaak voel je je met je wond heel alleen staan. Verbinding maken met mensen die je serieus nemen, helpen te verbinden en veiligheid bieden is van levensbelang.
Vorig jaar liep ik in mijn vakantie in Canada, tijdens een wandeling met mijn zoon in een park tegen een labyrint aan. Ik besloot van de gelegenheid gebruik te maken en vroeg zoon geduld te hebben totdat ik het labyrint doorgelopen was. Ik nam een vraag die me al langer bezighield mee op mijn tocht, en kreeg er een antwoord op.
De documentaire Godvergeten (uitgezonden door de VRT en KRO-NCRV) was in de afgelopen weken op de Nederlandse televisie. Hierin worden slachtoffers gevolgd die seksueel misbruik hebben meegemaakt binnen de rooms Katholieke kerk en instellingen in België.
De mensen in deze documentaire hebben mij enorm geraakt met hun verhalen.
Dagbladen hebben tegenwoordig ieder weekend een bijlage. Een mooie tegenhanger van het dagelijks nieuws dat over oorlogen en misstanden in de wereld gaat. Interviews met mensen die iets boeiends te vertellen hebben, maken deel uit van de inhoud van een dergelijke bijlage.
“Wat haat ik deze tijd, wat heb ik een hekel aan deze maand”, verzucht Dorien. “Al die blije, gelukkige mensen aan de goed gedekte tafel met eten dat ik me niet kan veroorloven. Geen vuiltje aan de lucht, vrede op aarde. Het staat me zo tegen. Ik voel me zo’n loser in deze dagen. Wat heb ik gedaan dat ik dit allemaal misloop? Was het maar weer januari.”
Een vraag die me af en toe gesteld wordt is: “Wat doe jij tegenwoordig voor werk?”
Mijn antwoord: ik werk met en voor mensen die seksueel misbruik hebben meegemaakt.
“Oh, wat heftig!”
En daar stokt het gesprek over mijn werk dan vaak.
Naast mij zit Anne, ze is net de spreekkamer ingelopen en wil even “landen”.
Even nog niks zeggen, even stilte. Alleen de geluiden van de stad dringen af en toe door in de ruimte maar niet bij Anne.
Op zoek naar zingevende beelden en woorden bij de verwerking van seksueel geweld. Het is niet niks! Want wat voor de één een troostvol en helpend beeld is, jaagt een ander de gordijnen in.
Zelden heb ik een heftiger boek gelezen dan het boek De Zon in de regen van Anoushka Boet. Ze volgt hierin Willie, die in de jaren ’60 en ’70 van de vorige eeuw op 13
“In het leven van Barbie is het elke avond feest.” Met deze woorden begint de schrijver van het theologisch elftal z’n wekelijkse artikel in dagblad Trouw. Theologen geven hun mening
