“In het leven van Barbie is het elke avond feest.” Met deze woorden begint de schrijver van het theologisch elftal z’n wekelijkse artikel in dagblad Trouw. Theologen geven hun mening over een thema uit de media. Deze keer gaat het debat over Barbie, de film.

Theologe Janneke Stegeman verwoordt het als volgt: de film laat zien dat Barbiefabrikant Mattel zich bewust is van althans een deel van de lastige positie van vrouwen (je moet mooi zijn, maar ook weer niet te mooi) en van Barbies invloed op het zelfbeeld van meisjes.

Ik heb de film niet gezien, dus moet ik het van andere bronnen hebben, de krant bijvoorbeeld. Op een bepaald moment wordt in de film de vraag gesteld: denk je wel eens over de dood? Uit deze vraag blijkt dat er zelfs in de context van Barbie mogelijkheden zijn om het gesprek op gang te brengen over existentiële zaken.

In de film komt een dikke Barbie voor, een zwarte Barbie en een transgender Barbie. Graag zou ik nog een Barbie zien. Een Barbie met een litteken.  Zichtbaar of onzichtbaar, zodat bespréékbaar wordt dat mensen littekens oplopen in het leven. Aan de buitenkant kun je niet zien dat mensen te dealen hebben met een verleden van seksueel misbruik.

Wanneer een litteken duidelijk zichtbaar is kán het oproepen tot een gesprek erover. En dat is wat nodig is in onze individualistische samenleving. Het gesprek aangaan en de pijn kunnen uiten van het trauma en de gevolgen van niet begrepen worden.

Voor veel mensen, vooral voor sommige vrouwen met een verleden van seksueel misbruik is het leven helemaal geen feest, maar een kwestie van overleven en het leven vormgeven met de dagelijkse last van de opgelopen verwondingen.

Ik ben bang dat een dergelijke Barbie met een litteken nog niet in het plastic doosje past.