Zelden heb ik een heftiger boek gelezen dan het boek De Zon in de regen van Anoushka Boet. Ze volgt hierin Willie, die in de jaren ’60 en ’70 van de vorige eeuw op 13 en 15 jarige leeftijd zwanger raakt van haar vader. Haar vader die haar (en haar zussen) al jaren seksueel misbruikt. Ze moet vervolgens gedwongen afstand doen van de twee kinderen. 

Anoushka Boet doet dit door het verhaal van Willie te volgen en deze in historische context te plaatsen. Hoe werd er in de jaren ’60 tegen seksueel misbruik en incest aangekeken? Hoeveel kinderen zijn op deze manier ter wereld gekomen en vervolgens (al dan niet gedwongen) afgestaan?

Bij het lezen van dit boek zijn er diverse emoties die me parten spelen. Ongeloof. Afschuw. Woede. Verdriet. Respect.

Om met het ongeloof te beginnen: ik kan me moeilijk voorstellen dat zo iets intiems als seksuele omgang – tegen je wil in – met je vader kan gebeuren. En wat verder ook ongelofelijk is: het gebrek aan kennis over incest en seksueel misbruik bij hulpverleners en de rechtelijke macht in die tijd. Wie is de vader? Als je de vraag niet stelt, als je geen genoegen neemt met een vaag antwoord, dan hoef je het als professional ook niet te geloven. 

De afschuw en de woede volgen hierop. Hoe kan het dat therapeuten en de politie aangeven dat Willie zelf gekozen heeft voor deze zwangerschappen en incest? Hoe is het mogelijk dat er wordt geformuleerd dat zij dit zelf heeft gewild omdat ze ‘jaloers was op de intieme band die haar zussen met hun vader had?’ Lees: dat hij hen eveneens verkrachtte en daardoor in totaal zes kinderen verwekte. En dan het boek sluiten?! Echt?! Ja. Echt.

Verdriet. Het grote verdriet van Willie. De eenzaamheid. Vriendinnen niet meer thuis kunnen uitnodigen omdat haar vader ook foute plannen met hen heeft. Het zwijgen. Het er niet over kunnen praten. De eenzaamheid. Alleen bevallen van je eerste zoon, met een doek over je hoofd zodat je je niet kan hechten aan je kind. Vervolgens naar huis gaan waar het geweld gewoon doorgaat. Ook wanneer Willie later terecht komt bij hulpverlening die wel aandacht heeft voor seksueel misbruik, blijft het als gevolg daarvan zwanger raken en bevallen een groot taboe. Wederom: eenzaamheid.

Tenslotte. Respect. Diep, diep respect voor Willie die haar verhaal kan en wil vertellen. Voor Anoushka Boet die het verhaal van Willie serieus neemt én in een historische en psychologische context weet te zetten. Respect voor iedereen die dit boek durft te lezen én er iets van wil leren. 

Wil je het boek De zon in de regen lezen? Kijk bijvoorbeeld op Bol.com