“Wat haat ik deze tijd, wat heb ik een hekel aan deze maand”, verzucht Dorien. “Al die blije, gelukkige mensen aan de goed gedekte tafel met eten dat ik me niet kan veroorloven. Geen vuiltje aan de lucht, vrede op aarde. Het staat me zo tegen. Ik voel me zo’n loser in deze dagen. Wat heb ik gedaan dat ik dit allemaal misloop? Was het maar weer januari.”

De donkere dagen voor Kerst zijn al van nature uitdagende dagen: weinig licht, veel regen en kou en veel en vroeg donker. En dan doet het perfecte plaatje van liefde en geluk in de familie met Kerstdagen en de jaarwisseling elk jaar weer extra pijn. Als de band met je familie vertroebeld is omdat je vertelde wat je vader met je gedaan heeft. Niemand geloofde je en wie vraagtekens had hield zich stil en kan nu nog aan de familiedis waar jij niet meer welkom bent.

Waarom hebben we zo’n behoefte aan de opgeklopte schijn van familiegeluk, all you can eat en vrede op aarde? Omdat we moeite hebben met het donker, moeite hebben met dat mensen elkaar pijn doen en doden. Het niet kunnen verdragen dat kinderen, vrouwen, mensen misbruikt worden en daar zo’n last van hebben dat veel in het leven niet meer leuk is waaronder feestdagen.

Bij de VPSG kijken we niet weg van het kapotte plaatje en maken we het niet mooier dan het is. Samen houden we het vol in het donker en kijken uit naar de barstjes in het mooie oppervlak.
We weten: het wordt weer januari, het wordt weer licht. Volhouden dus!

“There is a crack in everything, that’s how the light gets in” (Leonard Cohen)